Παρατήρηση

εκεί που κάποτε ήταν το κεφάλι σου
τώρα φυτρώνουν λουλούδια
ανήμερα
κι απόκοσμα

Το κτίριο στη Δικαστηρίων

από τον κρότο
των ψυχών που σπάνε
 απέναντι
κλαίνε οι κουρτίνες
λιποθυμάει το τζάμι
άνοος ήλιος
δεν φτάνει ποτέ
στους διαδρόμους
μόνο οι υδρορροές χαμογελάνε
ψεύτικα καθώς πέφτουν
κι ένα μαύρο κενό
σε εκείνο το τετράγωνο
στο μεσαίο
κάτω παράθυρο
λίγο πριν το τέλος

Βιτρίνα στην Ολύμπου

υπάρχουν παιχνίδια
που ξεμένουν σε βιτρίνες ηλεκτρικές
χάνονται μέσα σε σκιές
κάποια παιχνίδια

που δεν τα παίζουν τα παιδιά
και δεν τα θέλουν
γραμμένα τα έχουν οι θεοί
περαστικοί και αμαρτωλοί
τα αφήνουν μόνα ερημωμένα

παρατημένα μες στα σκοτεινά
σβησμένα από το πρόσωπο της γης
υπό συνθήκες
άγνωστης κατοχής
έχουν πάψει να αναζητούν
ποιο παιδί θα τα πάρει

μένουν εκεί
ακίνητα όλα μαζί σε άδειο τοίχο
κερνούν στο μάτι το βιαστικό
λίγη συμπόνια
από τοπίο σκληρό και αστικό

Μικρά δέρματα

κάτι κομματάκια
βγαλμένα ματάκια
από το δέρμα σου
ξεχάστηκαν
σε πλαστικές σακούλες
στην οδό Παλαμά

άγνωστο
αν είναι για λιώσιμο
για δώσημο
ή για άλλες χρήσεις
μελλοντικά

Αν είναι οι νύχτες

Αν είναι οι νύχτες
αστικά σαλόνια
ποτήρια κρασιού
παλιωμένη κολόνια
μουσική φθισικού

αν είναι όνειρα
μεγάλοι εφιάλτες
υπονόμου απόνερα
ακέφαλες γραβάτες

αν είναι τασάκια
με θάνατο δανεικό
μπουκαλάκια
με υγρό θεϊκό

αν είναι καθρέφτες
μικρών κοριτσιών
ίχνη από κλέφτες
άσημων καρδιών

αν είναι οι νύχτες
ασπρόμαυροι δρόμοι
στον παράδεισο
στήριξης ώμοι
για την άβυσσο

αν είναι με πρόσωπο
στολίζουν τη μοίρα
με αναβράζον ντεπόν
πίσω από ένα στεντόν

αν είναι οι νύχτες
φθηνά κρύσταλλα
μέτριας κοπής
σφάζουν υπόγεια
τους εγκρατείς

αν είναι στον χάρτη
εδώ ή κάπου αλλού
μικρή λεπτομέρεια
σε μάτια παιδιού

αν είναι οι νύχτες
γρήγορες
και στιγμιαίες
αν είναι θανατηφόρες
ή όμορφες σιαμαίες

αν είναι νύχτες που κοιμούνται
που ερωτεύονται
που πεθαίνουν
νύχτες που φιλιούνται
νύχτες που ομορφαίνουν

αν είναι οι νύχτες

Για το δέντρο

πουλιά περάσανε σχιστά
στους καημούς δοθήκαν

πιαστήκαν από χαμηλά
να φτάσουν λίγο χώμα

να πιούνε και λίγο αίμα
από τις ρίζες στα ανοιχτά

ώσπου ο θρήνος να σβηστεί
μέσα στου ζώου το βλέμμα

αίμα αγγέλων, τρίχες, μύρο, λιβάνι
από την αυλή της κόλασης χαρμάνι

οι ουρανοί μεμιάς ανοίξανε
στο κέντρο του καρφιά του μπήξανε

κρυστάλλινη η αγνή ψυχή του
μαύρη η γη του σκάει στα δύο

θρύμματα χύθηκαν στη νύχτα
λύκου βουνών φωνή αλυχτά

μια προσευχή στους δρόμους μένει
με δάκρυα το έδαφος λύπη ραίνει

εκείνο γέρνει πάνω σε έναν τοίχο
φυτρώνει τον καημό του στίχο-στίχο

τη νύχτα άγιο σκέπασμα προσμένει
την άβυσσό του μέσα της να πλένει

νεκρά κλαδιά παντού να αφήσει
φτάνοντας τη βάναυσή του δύση

αυτά που κάποτε ήταν φύλλα
γίνανε οδύνη, πόνος, κατρακύλα

τίποτα πια δεν μοιάζει απλό
το δέντρο αυτό μυρίζει θάνατο

Στην αγκαλιά των γατιών

κοιτάς μέσα από το κάγκελο
κάτω από το σιδεροτάμπελο

κάτι πηγαίνει πολύ στραβά
μέσα κοιμούνται δυο γατιά

έχεις ξαναδεί ασπασμούς
ανθρώπινους αγκαλιασμούς

με τίποτα το άγγιγμα αυτό
δεν θυμίζει το ήδη γνωστό

η μια γάτα κουμπώνει την άλλη
τα πόδια γίνονται το προσκεφάλι

τα σώματα είναι μέσα στη στιγμή
το εγώ είναι μισό το εγώ είναι εσύ

Στην τρίτη καίγεσαι

τρεις φορές χάνομαι
μία με βρίσκω
στην τρίτη λένε ότι
καίγεσαι συνήθως

σε αυτή τη γύρα
δεν έχω καεί
μέχρι στιγμής
αλλά συμβαίνει
το εξής

τη στιγμή που
κοιτάζω το κενό
εκείνο γυρίζει
προς τα πίσω
και κοιτάζει εμένα

μήπως τελικά
καλύτερα
να καίγεσαι στην τρίτη

κι αν είχα κάποτε τον αριθμό
τώρα τον έχω χάσει

Στο περβάζι

στο περβάζι έβαλα
τη γλάστρα σου
να τη βλέπω
να με βλέπει
να βλεπόμαστε

να τρώει η μέλισσα
κάθε πρωί
τα σωθικά των ανθών
να χύνεται γύρη στον σοβά
να πέφτει το μπαλκόνι
να χύνεται το χώμα
σε ένα κομμάτι ουρανό

κάθε πρωί
στο περβάζι έβαλα τη γλάστρα σου
να κεντούν τα πέταλα τον χώρο
να τίκτει η μέλισσα τον χρόνο

Για τον τουίτι

οι πελάτες δεν περνάνε

στομωμένοι δεν κοιτάνε

μανδύα αόρατο φοράνε

μένει ο τουίτι λίγος

να τον πιάνει ένα ρίγος

μόνος ανάμεσα στις λάμπες

λεντ μπλε πράσινες και μαύρες

κάνει αιώνια πως πετάει

τη μπάλα ποτέ δεν ακουμπάει

κανείς δεν τον κοιτάει

κανείς δεν περνάει

ζητείται ενταύθα καπιταλισμός

ζητείται ενταύθα πόνος

τουίτι μην ανησυχείς

αυτός είναι ο πόνος

δεν μένεις ποτέ μόνος 

Η κούκλα

μέρα μεσημέρι

η κούκλα μόνο ξέρει

πως ήταν μια γυναίκα

κάποτε ζωντανή

τώρα μέσα από το τζάμι

το στόμα της ανοίγει

τη μέση πίσω κλίνει

κι αν κάνεις ησυχία

θα ακούσεις μελωδία

μακάβρια από τη γη

της κούκλας οι υπαρξιακοί

κοκάλινοι σπασμοί 

Δύο

δύο ρομποτάκια
στο βενζινάδικο
περιμένουν
ακίνητα
να αδειάσουν
ή να γεμίσουν
ούτε αυτά ξέρουν

Η φάβα

στενοχωριέμαι που η φάβα μου παθαίνει επιληψία
στενοχωριέμαι που το νερό της κολλάει στα σημεία
στενοχωριέμαι που η κατσαρόλα γεμίζει με λεκέδες
στενοχωριέμαι για τη μοναξιά σε αυτή τη διαδικασία

στενοχωριέμαι που η φάβα μου είναι ταξική
που το νερό της μοιάζει με δάκρυα και βροχή
στενοχωριέμαι που είναι μια φάβα μόνη
που περιχύνεται και στον λαιμό μου λιώνει

στενοχωριέμαι που η φάβα μου είναι μικρή
δεν ξέρει που πάει και τι ψάχνει να βρει
στενοχωριέμαι που δεν έχει μάθει να μεγαλώνει
και που η μίζερη ύπαρξή της τη στοιχειώνει

μα πάνω από όλα στενοχωριέμαι
τη φάβα την καημένη καταριέμαι
που δεν έχει τάση να απελευθερωθεί
τον άδικο βρασμό της να αρνηθεί

γαμώ τη φάβα μου θα την καταβροχθίσω
θα πάω στο Άμστερνταμ και όταν θα γυρίσω
θα σκίσω όλα του σούπερ μάρκετ τα σακουλάκια
που γράφουν ΦΑΒΑ με καφέ γραμματάκια

μικρούς σπόρους της παντού θα σπείρω
το άρωμά της θα καταγγείλω
και όταν προκύπτει του κοινού απορία
θα λέω η φάβα θαπνίξει τα θηρία

Ο τάφος της

Θα κλείσει τις διάτρητες σκέψεις της σε ένα δοχείο. Άλλωστε όλες έτσι κάνουν. Δεν είχε και εύκολη ζωή. Αλλά καλύτερα να μην κρίνει τις ζωές. Γέμισε από όλα αυτά που δυστυχούσαν τα άτομα γύρω της. Και άδειαζε ποτήρια περιμένοντας να έρθει η στιγμή που θα διακόψει την εαυτή της από τις ορμές. Δεν περνούσε νύχτα που να μην κέρωνε μπροστά στα παράθυρα. Είχε αρρωστήσει και το δέρμα της γκρίζωνε. Είναι ακόμα νέα. Αλλά δεν θα καταλάβει όταν μεγαλώσει. Κάνει πως είναι χαρούμενη. Γελάει γιατί έτσι έχει μάθει. Η στιγμή που θα εκραγεί είναι στις έξι καλοκαιρινού απογεύματος. Θα πιει το απογευματινό της γεύμα αίματος. Αλλά για πρώτη φορά δεν θα στενοχωρηθεί. Θα ορκιστεί πως δεν θα ξανακλάψει ποτέ. Θα τα κλείσει όλα μέσα της. Και αντί να πέσει από την πρώτη προβλήτα που θα βρει θα απαγγείλει μέσα της κάποιους στίχους που την παρηγορούσαν όταν ήταν μικρή. Ήταν ποτέ μικρή; Δεν θα αναρωτηθεί για άλλα πράγματα. Θα περπατήσει προς εκείνα που την φόβιζαν και θα τα κοιτάξει. Όταν σκίσει όλα τα χαρτιά με το όνομα που της έδωσαν θα ηρεμήσει. Επιτέλους θα κοιμηθεί. Μπορεί και να μην ξημερώσει ποτέ, αλλά πόσες ακόμα σαν κι αυτήν απλώς εύχονται να μην είχαν ξυπνήσει; Το δελτίο εκείνης της μέρας περιγράφει φοβερές καταστροφές που γίνονται στον κόσμο. Δεν την ψάχνουν. Δεν την έχουν ανάγκη. Βγάζουν σέλφιζ και φωτογραφίες με τα φαγητά τους. Παίζουν οι διαφημίσεις, μαύρα λεφτά και άδεια ανθρώπινα δέρματα. Σημασία έχει τι σώμα έχεις σε μία παραλία και τι ποτό πίνεις ποιο τατουάζ επέλεξες και ποια είναι η τελευταία μόδα μουσικής και κινήματος. Στην τελική όλες έχουν κλείσει το ραντεβού τους με τον ψυχίατρο. Οι σέλφιζ βοηθάνε. Όλα τα άλλα ξεπερνιούνται όπως συνέβη και με την εποχική ανεξάρτητη γρίπη. Γεννιούνται παιδιά με σύνδρομα και η υπερδίαιτα του χόρτου είναι δημοφιλής. Ο βιασμός είναι καθημερινή πράξη εκκαθάρισης. Ο χρόνος έχει σταματήσει στις έξι καθημερινού απογεύματος. Οι εξουσιαστικές δομές τρώνε πλουσιοπάροχα γεύματα πάνω σε πτώματα και ο κόσμος κάνει διάλειμμα από την σκλαβιά πάνω σε φωτεινές οθόνες ηλεκτρονικού εφησυχασμού. Όλα θα πάνε καλά. Το τελευταίο κοριτσάκι που αγνοείται θα είναι; Όχι και αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα. Όταν λες τη λέξη μαλάκα πού και πού πιο δυνατά ίσως και να θυμάσαι αριθμούς απολεσθέντων. Ίσως για μία στιγμή να ψάξεις δικαιολογία, κάτι παραπάνω από μία τελεία και μία γελοία αφορμή. Αλλά την επόμενη να πεινάσεις και να το ξεχάσεις. Γιατί αυτός είναι ο κόσμος. Και έτσι λειτουργεί. Και σε προειδοποιώ φιλικά. Μην τολμήσεις να τρομάξεις.