Οι ψευδοποιήτριες

Και μία μέρα οι διανοούμενοι αποφάσισαν

πως ξέρουν παραπάνω από τους άλλους πράγματα

και πως η ποίηση θα είναι μία, αυτή η δική τους

και ό,τι άλλο λέγεται και υπάρχει ως ποίηση

θα το περνάνε από το ιερό τους εξεταστήριο

κι ο κόσμος σιώπησε και υπάκουσε βουβά

γιατί αυτοί ξέρουν, τα φυσικά ξέρουν

τα αφύσικα ας παραμείνουν ανεξήγητα εξού και αφύσικα

στη λαιμητόμο της κρίσης, ένοχες αυτές οι ποιήτριες 

που συνεχίζουν και γράφουν 

παρά την διάγνωσή τους ως όχι ποιήτριες

αυτές, ας ελπίσουμε, να καταστρέψουν τον κόσμο. 

Πού

 

Πού πηγαίνουν τα μηνύματα που πληκτρολογούνται, σβήνονται, καταγράφονται και δεν φτάνουν ποτέ στον παραλήπτη τους; 

Πού πάνε εκείνα τα αστεία λίγο πριν ειπωθούν;

Πού πάνε εκείνα τα χαμόγελα που δεν μοιράζονται, εκείνες οι αγκαλιές που δεν δίνονται ποτέ, εκείνες οι συμβουλές που δεν ακολουθούνται, εκείνα τα μυστικά που δεν λέγονται, εκείνες οι ελπίδες που δεν εκπληρώνονται και τα όνειρα που δεν βλέπονται;

Πού πάνε τα δάκρυα που πνίγονται και τα βλέμματα που δεν συναντιούνται; 

Πού πάνε εκείνοι οι έρωτες που για πάντα εκκρεμούν και δεν ομολογούνται;

Γκλεντόρα

κι αυτό το μπαρ που το λένε Γκλεντόρα 

γιατί υπάρχει ακόμα 

αφού ο Νικολαΐδης πέθανε 

και πήρε μαζί με τα κουρέλια του τις γενιές μας

κι αυτοί οι ματαιόδοξοι κάκτοι πώς μπίγουν τα αγκάθια τους μέσα στα πρόσωπα 

κι αυτές οι πανάκριβες καρέκλες των μαγαζιών, στα στενά του Κεραμεικού και στου Ψυρρή 

πόσο ανάρμοστες κι άβολες είναι

κι αυτά τα σπίτια με θέα καρτ ποστάλ στο μοναστηράκι και γύρω τριγύρω

ως την πλάκα πόσο ανοίκεια δίπλα στις κουβέρτες αστέγων 

στη σειρά κάτω από το μαγαζί με τα παιδικά παιχνίδια

πρόσωπα γύρω που εναλλάσσονται μιμούμενα τους κάκτους

κι ο μύθος της προέλευσης αναπαράγεται από τους δυτικούς

απλώς για να φτιάχνονται

κι οι άνθρωποι είναι απλώς η εκδίκηση που επιφυλάσσει

ο ένας προς την άλλη αντίστοιχα

κι αυτά τα φυτά που κρέμονται αιώνια από τα μπαλκόνια στις γειτονιές

τι μοίρα τους έλαχε κανείς δεν θα μάθει

στις ελληνικές σημαίες που όμορφα φλέγονται, εκεί, δίπλα, πεθαίνουν

κι αυτά τα αγάλματα τι περιμένουν αιώνια μπροστά στις βιτρίνες

κι αυτά τα φώτα του συντάγματος τόσο καλοστημένα και τόσο πάντα δυσοίωνα

οι αιώνιες επαναλήψεις των λέξεων "μαλάκα" και "πόλεμος"

λίγο πριν έρθει το λεωφορείο στη στάση

λίγο πριν επιστρέψουν οι γυναίκες το βράδυ από τη δουλειά

λίγο πριν τα μπαρ γεμίσουν

κι αυτά τα σχέδια οι περίτεχνες γκραβούρες στους τοίχους που δεν θαυμάζονται

και οι χρόνοι οι χαμένοι των οθονών μπροστά στα πρόσωπα πού πηγαίνουν όταν χάνονται

και η τζαζ στα εξάρχεια γιατί ξεψυχάει μόνη της σε ένα στενό

και το βράδυ γιατί στο κολωνάκι ποτέ δεν τελειώνει κι αν δεν τελειώνει τι αξία έχει

και η γυναίκα με τα τέσσερα παιδιά στο μετρό που ζητάει βοήθεια τι θα απογίνει

και το κοριτσάκι που τριγυρίζει ανάμεσα σε αυτούς που χορεύουν τέκνο τι ζητάει 

και ο άστεγος που παραμιλάει κάθε πρωί στο μετρό εναλλάσσεται 

και είναι κάθε φορά ένας άλλος και είναι χιλιάδες

σκυλιά γαβγίζουν απελπισμένα

προτάσεις συνεχώς προτάσεις κομμένες γύρω που δεν βγάζουν νόημα

και κανάλια που παίζουν στα κεφάλια ανθρώπων

αναλύσεις που περιμένουν το αίμα

κι ο θάνατος είναι μίας ημέρας αναρτήσεις

και οι κάκτοι καθηλώνουν τις συνειδήσεις

και ο γέρος που κουβαλάει το καρότσι στη μέση της Πειραιώς

από την ομόνοια ως τα Πετράλωνα

θα αφήσει την τελευταία του πνοή πριν φτάσει