Και τότε η πριγκίπισσα,
αναποδογύρισε το παραμύθι
όπως κάνει ,άλλωστε, με όλα.
Έσβησε τα φώτα,
μέτρησε τις τελευταίες τις υποχρεώσεις
κι έπειτα τις αφαίρεσε.
Πήρε μία βαθιά ανάσα,
μπήκε ανάμεσα στα στρώματα
και πήρε τη θέση του μπιζελιού
τραντάζοντάς τα συθέμελα.
Και δεν χωρούσε άλλο πόνο,
γιατί οι σούστες από τα στρώματα,
πάντρευαν τα κόκαλά της με τα σίδερά τους
κι αυτή η αίσθηση ήταν τόσο
μα τόσο ωραία.
Όταν το ύφασμα της χάιδευε τα μάγουλα
και τα πούπουλα της πίεζαν τους αγκώνες,
κατάλαβε γιατί το μπιζέλι είχε χωθεί εξ
αρχής εκεί.
Κι έτσι κι εκείνη, σαν το μπιζέλι,
αποφάσισε να μείνει.
Γιατί εκεί γινόταν ένα μαγικό νταραβέρι
που την άφηνε για λίγο να αφεθεί.
