Σε έναν πόλεμο

Σε έναν πόλεμο ακούγεται ένα κομμάτι μουσικής. 

Εγώ συμβιβάζομαι άρα υπάρχω. 

Οι φίλες μου ζούνε το σύνδρομο της κεντρικής ηρωίδας.

Στο τέλος όλα πεθαίνουν. 

Η μουσική συνεχίζει να ακούγεται. 

Μη με κοιτάς στραβά σε έχω δει πρώτη

 

Μη με κοιτάς στραβά σε έχω δει πρώτη. 

Τις τελευταίες μέρες παγώνει το αίμα μου, 

όπως όταν ήμουν κουλουριασμένη 

στο ημιυπόγειο και δεν μπορούσα να φύγω. 

Έμαθα να γράφω νωρίς.

Ένα, δύο, τρία, τέσσερα, πέντε τραύματα

και πάει λέγοντας. 

Αυτά μου έχουν μείνει τώρα να με κρατάνε 

ζωντανή σε ένα κόσμο που πετάει

καπνούς και δακρυγόνα σε όποια σηκώνει το κεφάλι,

στη φίλη με το άσθμα και το χρόνιο άγχος, 

στον φίλο που θα κάνει Τρίτη φυλακή, 

στη φίλη που δεν έχει δουλειά 

και στην άλλη που έβαψε τα μαλλιά της ξανθά

για να ξεχάσει τη συγγένεια με τη μάνα της. 

Έξω βράζει κι εγώ κρυώνω, 

για αυτό σου ζήτησα να με σκεπάσεις.

Θέλω να θυμάμαι κάθε μέρα εκ νέου ποια είναι

κι από πού έφτασα ως εδώ,

μα μέχρι να τελειώσει η μέρα θα έχω ήδη νυστάξει. 

Τι μένει;

Τα πληροφοριακά συστήματα μπορούν να μας προδώσουν.

Οι άνθρωποι μπορούν να μας προδώσουν. 

Άρα τι μένει για εμάς τις αδαείς;

Λίγα λόγια

Πασχίζω να νιώσεις περήφανος για μένα

και ο κόσμος είναι πολύ δύσκολος, μπαμπά

κι εσύ νομίζεις πως τα χρόνια σου είναι σαν τα δικά μας

και πως όλες μπορούμε να περπατήσουμε

ξυπόλητες στα χωράφια κοιτώντας το ηλιοβασίλεμα.

Δεν θα πείραζε να ακούσω μία φορά να μου λες ένα μπράβο με την ψυχή σου

για να μάθω να μη καρφώνω τον θυροειδή μου 

από την πίεση που σκάει στο στομάχι μου

με κάθε ασχήμια γύρω

με κάθε άδικο που στριγγλίζει στ’ αυτιά μου. 

Κι όταν σου λέω κάτι παραπάνω είναι γιατί με νοιάζεις

και ας μου είπες μόνο μία φορά ότι με αγαπάς

όταν πέθανε ο δικός σου μπαμπάς 

και λύθηκες και έκλαιγες και έδειξες επιτέλους

λίγο άνθρωπος. 

Ξέρουμε ότι είσαι άνδρας μπαμπά, 

καιρός να μάθεις ότι οι άνδρες μπορούνε πια να κλαίνε

και να αγαπάνε 

και ο κόσμος μπορεί να αλλάζει λίγο κάθε φορά, 

αλλά πρώτα αλλάζουμε εμείς. 

Δεν είναι κακό να φοβάσαι τον θάνατο,

μην απαιτείς τόσα πολλά από τον εαυτό σου

μην απαιτείς τόσα πολλά από εμάς.

Θυμάσαι, μου λέγατε, όταν ήμουν μικρή

ότι τα κάνω όλα σωστά

κι αυτό τι ωφέλησε

τώρα δεν μπορώ να μου συγχωρέσω 

ένα λάθος. 

Θα σας φέρνω τα τσιγάρα σας κι εσένα και τη μαμά,

όπως όταν με στέλνατε από πάντα να τα φέρνω, 

αλλά κι εμένα μου αρέσουν τα τσιγάρα, τώρα.