στη δευτεροβάθμια
τα είκοσι χρόνια στο θρανίο
γίνονται σαράντα πενήντα
γεράματα ανθρώπων
που στήνουν θέατρο
κάτω από το όραμα
μίας εξωτικής παραλίας
πλάι σε γλάστρες ψυχρές
που κλείνουν
τα χαλασμένα ασανσέρ
όλα θαμπώνουν
όλα βαραίνουν προς τα κάτω
ο χρόνος παύει
κόσμος δεν υπάρχει έξω
του δημοσίου τα στόματα
τρέχουν λυσσασμένα
ως τις τρεις
