Το φιλί μας

το φιλί μας
κάπως αλκοολικό
σαν τις μπαταρίες
σα να μην έληξε ποτέ
η ανάσα σου
μου έλεγε έλα
κι έκοβε τη δική μου

Μη φοβηθείς

βάλε το κορμί σου εκεί
όπου γουστάρεις
και αν δεν συνάδει κάψ’τους
μη τους αφήσεις να σε πάρουν για τρελό
μη μαραζώσεις
για σένα κόσμος έγινε
για σένα κόσμος πάλεψε
κι ας μη σου φανερώθηκε ποτέ
έχεις ακόμα ρίζες για να ψάξεις
ύστερα να σηκωθείς ψηλά
στιγμή μη φοβηθείς
στιγμή να μη σε νοιάξει
τα δέντρα πώς αντέχουν
που σαν τα κόψεις γδέρνουν
σχίζουν μπετά σχίζουν χαρτιά
σχίζουν μυαλά και σπίτια
δώσε μια γκρέμισέ τα δεσμά σου
να τρελαθείς, να φωνάξεις, να τσιρίξεις
για αυτές που τις έκλεισαν το στόμα
για αυτές που τις αγγίξανε με τη βία
για αυτές που έφυγαν μικρές από λάθη ανθρώπου
για αυτές κι αυτούς που χάνονται και πίσω δεν γυρίζουν
ούρλιαξε για το άδικο
κι αυτά τα τραύματά σου
για το άδικο των άλλων
αυτών που αγαπάς κι αυτών που αγαπάνε
στιγμή να μη τρομάξεις εμπρός στο τέρας
να το πατήσεις κάτω, μη ξανασηκωθεί
πίσω μη δεις και μη τυχόν γυρίσεις
κι όποιος σου πει πως αντιδράς
στάσου απέναντί του
πες του ευθέως τι τραβάς τον θάνατο πολέμα
αν η ζωή ρημάδεψε
κανένας μας δεν φταίει
δουλειές που μας σκοτώνουνε δεν αξίζουν στάχτη
να πάει ο διάβολος σεργιάνι
τους αρχηγίσκους όλους να ραντίσει
κι όποιος στη φύση αντισταθεί
αυτή να του χιμήξει

Αντανάκλαση

στο πετσί μου σκαλωμένες βουλγάρικες λέξεις
στα ριζά των μαλλιών μου φυτρώνει σκόνη και τσιγάρα
σε πλαστούς κόσμους της Νέας Υόρκης μαζεύω βίδες
χορεύω σε άδεια διαμερίσματα
τρέχω μακριά από καλώδια φίδια
κλείνω τα μάτια με την κίτρινη γλώσσα
μη δω νόημα
στα βάρη μου κόβεται η ανάσα
ξεκινώ με τα γόνατα λυγισμένα
σηκώνω εξοπλισμό πιο ακριβό από μένα
τρίζουν οι σπόνδυλοι
σπάζουν τα κουτάλια πάνω στις μέρες
στα χαλασμένα φαγητά
στους κοινόχρηστους διαδρόμους
στις δημόσιες τουαλέτες
κρεμάω σε τυχαία καρφιά
όνειρα και ψυχή
τα μάτια θολώνουν σε κρεβάτια δανεικά
οι μύες παραπονιούνται
τα στομάχια διαλύονται
με ένα φορτίο στην πλάτη
μένει μια μυρωδιά από τσιγάρα κι οινόπνευμα
μένει μία ιδέα από φελιζόλ
σε φτιαχτό πεδίο μάχης
περιμένω να έρθει το λεωφορείο
με τα χέρια γεμάτα μπογιά
ο νους μου κλεμμένος στις εικόνες
περιμένω το μετρό το τραμ
σε μία ατέλειωτη διαδρομή
ακολουθώ μία από καιρό αλλοτριωμένη αντανάκλαση

Ξεμείναμε

Candles, May 2, 2017

Και στην αρχή έσπασε ένα ποτήρι
αυτό ήταν κατά λάθος
το λάπτοπ σου έφυγε κι αυτό
σύντομα πήρες δανεικό
μετά μία λάμπα αντίκα
έβαλες συστοιχία λαμπάκια
το κινητό σου, το κινητό μου
κι αυτά, έφυγαν στον διάβολο.
Βάλθηκες να παίρνεις τα ρούχα σου,
μου έφερνες τα δικά μου
σιγά έγιναν αυτά
σε κάθε ανταλλαγή
κάτι λιγόστευε
λίγο το χέρι μου
λίγο το μάτι σου.
Κάθε φορά κάτι δίναμε
κάτι παίρναμε.
Δεν είχαμε καταλάβει
πως ψυχή την ψυχή
το είχαμε χάσει.
Ξεμείναμε,
πριν φτάσουμε καν.
Και δεν πας έτσι
ταξίδι σε ερήμους.

Στο μέλλον

Shawn Marie Hardie

Στο μέλλον 

φυτεύουμε τα χέρια μας 

σε λασπωμένα νερά

να βγάλουμε ζωή από το τίποτα

κρυβόμαστε σε τεχνητούς πλανήτες

και βουλώνουμε τις καρδιές μας 

να μην ακούγονται

κλείνουμε τα μάτια στην κόλαση

φτιάχνουμε τη δική μας

με συνταγές από το παρελθόν

δεν αντέχουμε το φως 

κυκλοφορούμε πάντα νύχτα

μέσα σε μάτια αγνώστων

μη και τυχόν μας καταλάβουν

ότι υπάρχουμε ως έτσι

ακούμε τη δυστυχία να σφυρίζει

αλλάζουμε δρόμο

πηγαίνουμε πάντα πλάι σε γέφυρες

σε ετοιμότητα να χαθούμε

μη και μας κοστίσει

ό,τι υπόσχεται το απέραντο

δεν αξίζουμε δεν μας αξίζουν

γδερνόμαστε αντί να αγαπηθούμε

όλα τα καλά άγνωστες λέξεις

που πειράζουν τον αέρα 

με κομμένη την ανάσα 

με σπασμένη τη γλώσσα 

κολλάμε σε τσιμέντα παστρικά

γκρεμίζονται όλα 

μένουν μόνο φύλλα 

που θροΐζουν άδικο αίμα 

Στην Αρκαδίου

κλείσιμο της ομπρέλας σημάνει
κλείσιμο μιας συζήτησης
έχουμε μπροστά ουρανό
όλο το φεγγάρι κι όλα τα σπίτια
ένα ζευγάρι που ταιριάζει
μα πιο μπροστά ένα που δεν θα ταιριάξει
την Αμελί της σύγχρονης εποχής
κι ένα γδάρσιμο στο χέρι
ιστορίες με κάμερες
ιστορίες πίσω από τις κάμερες
μισές κι ολόκληρες
βλέπεις το αίμα για φρούτα του πάθους
τα πόδια μας σε φρέσκο τσιμέντο
εκεί που κάποτε ήταν γατιά
θες να μην περπατήσουμε άλλο
να μείνουμε σε εκείνη τη στιγμή που
τα χέρια μας ακούμπησαν
έκανε ζέστη
κι αυτά τα γατιά
θα γλείψουν τα πόδια τους
κι όλα θα περάσουν

Ψυχανάλυση

Η ψυχανάλυση είναι μια διαδικασία αποδόμησης. Πήρε η άλλη την αλυσίδα του ντους, την κράτησε γερά και τη σβούρηξε δυο τρεις φορές στον λαιμό της. Μετά το έκανε και η άλλη. Και η επόμενη. Ήταν λέει μαμά, κόρη κι εγγονή. Δεν γινόταν αλλιώς.

Περί παθήσεων

μερικές φορές

γινόμαστε από ψυχάκηδες

τζάνκια

γιατί, άντεξε κι εσύ τόσο πόνο

κι έλα μετά να με ξεναρκώσεις

Χαμένο μέτρημα

μιάμιση μέρα ελπίδας
δύο μέρες μείον αναμονής

Επιστροφές

του έφερα πίσω εμένα
αλλά δεν μου έδωσε αγάπη
οι επιστροφές γίνονται
άνευ όρων

και τώρα
με χαϊδεύει όταν μιλάω για πτώματα
όταν μιλάω για άβυσσο
μιλάει για λιώματα

κι από τη μια στιγμή στην άλλη
εγώ έγινα άλλη
και δεν έκανε τίποτα

αυτό που δεν κατάλαβε
ήταν ότι τα δικά του όνειρα
ονειρευόμουν να δω

μείναμε και οι δυο
να βλέπουμε τα φίδια
να περνάνε γύρω
σε ετοιμότητα
να μας τυλίγουν
να μας κατασπαράζουν
άπραγοι μπροστά στις απώλειες

Ξεθωριασμένο

το τζάμι
οι σκέψεις
το λεωφορείο τριάντα ένα
εσύ μετά τη δουλειά
τα σεντόνια μας
τα πλυντήρια
και οι σκόνες μας
το γραφείο μου
το δικό σου

Υποκριτική

οι άνθρωποι είναι σαν ηθοποιοί
μεσημεριανού σίριαλ
στα πιο ειλικρινή τους συναισθήματα
ατάλαντοι
δεν κατέχουν τον ρόλο της αλήθειας

Αυτό το βράδυ

κάποια βράδια είναι πιο κρύα από τα άλλα
αυτό το βράδυ είναι πιο κρύο από τα άλλα
κάποια βράδια θέλω να σε φάω
αυτό το βράδυ θέλω να καταπιώ το σώμα σου
και τις τρίχες σου μαζί
κάποια βράδια είναι πιο δύσκολα
νιώθω ότι σε χάνω
αυτό το βράδυ το φοβάμαι πιο πολύ από όλα
κάποια βράδια δεν κοιμάμαι
γιατί αυτό το βράδυ
έκανες πάνω μου την προσευχή σου

Αυτή

George Romney. Mother and Child. 

Ι.
Μητέρα,
κληρονομιά η θλίψη σου
ήμουν μικρή
δεν πρόλαβα
έκοψες τους μίσχους
για να μη γρατζουνιστώ
κι άνθη δεν είδα


ΙΙ.
κι αυτή
τρέχει παστρικά
από το πρωί
να τα σιάξει όλα
να πλύνει λάθος παντελόνια
να ματώσει το όνειρο
να σκληρύνει το πρόβλημα
ας είναι και ξένο
κι αυτή τι κακό
θαρρείς σε έχει πάντα στο χέρι
περιμένει τον εξαποδώ
κι αυτή μα πώς στο καλό
το φυσάει να κρυώσει
κι ας το θέλεις καυτό
κλάμα στο σίριαλ
κλάμα στο ποίημα
κλάμα στο κάθε βρώμικο χιλιοστό
ούτε κουβέντα όμως
κι αυτή
για κλάμα
στην κάθε σου κηδεία

ΙΙΙ.
όταν με φιλούσε
και μου έλεγε
σε αγαπώ

θυμόμουν τον Ιούδα


IV.
την πρώτη φορά είπε
θα δανειστεί
της τα έδωσα
από τότε
έπαψα να δανείζομαι

τη δεύτερη είπε
τα πουλάει όλα
έμεινε με τίποτα
είχα κρατήσει κάποια
της τα δίνω
χάνω τον έλεγχο
ακόμα πληρώνω

πέρασε τρίτη και τέταρτη
έφτασε έρμη η φορά
που έμεινα
προσφέροντας
χωρίς κάτι να δώσω

V.
σε κλείδωσε από έξω
όταν ήσουν πέντε
-είχε νεύρα,
τώρα τη συγχωρείς-
μα από τότε
δεν ξέρεις πώς να βγεις
το έξω
είναι τόσο μεγάλο
που δεν σε χωράει


VI.
γυάλινος θόρυβος
σπάει τα πλευρά της
το κρακ έγινε αιτία
για χρόνια αϋπνία

μαλώνουν

ξεχνάει ότι με αφήσανε
στο τασάκι να καίγομαι

μαζί μου τρεις ακόμα

θυσία για τους θεούς
που μέσα τους
ποτέ δεν βρήκαν


VII.
η τηλεόραση λειτουργεί
σαν καθαρτήριο

τα τσιγάρα που με έστελνε
να της πάρω
τα θυμάμαι ένα-ένα
όταν παίρνω τα δικά μου

ευτυχώς τα κουτάκια μπίρας
τώρα πια
δεν κοστίζουν ακριβά

τόσο όσο τα χρόνια που έφαγα
για να ξεπεράσω
τη φασαρία
από τα άλλα δωμάτια

VIII.
άγιος άνθρωπος
ο ψυχαναλυτής
πασχίζει
αυτή να θεραπεύσει

όχι τη δική μου
τη δική του

IX.
μου έμαθες να αγαπώ
και να φοβάμαι να αγαπήσω
πώς γίνεται αυτό
μία μαμά μόνο ξέρει

Χ.
 κάποια στιγμή
θα γίνω αυτή
κι όλα θα τα ξεχάσω

XΙ.
Μητέρα,
πού είσαι τώρα
για να σε βρω
για να σε χάνω πιο συχνά
για την κουρτίνα που έσκισα
και τη σφαλιάρα που έφαγα
στην πρώτη μαλακία

τύραννος ή άγγελος
ένα και το αυτό
πού είσαι
να με δροσίσεις πριν σου πω
ότι πάλι άργησες
κι έπιασε χειμώνας
πού είσαι
να με κάψεις
ζωντανή
σαν έρθει καλοκαίρι

πού είσαι να σου πω
στρώνω σεντόνια
μαγειρεύω στους εκατόν ογδόντα
βάζω πλυντήριο βαθμούς σαράντα
με μαλακτικό

να σου πω πού είσαι
όταν χάνω τον έλεγχο
πού είσαι όταν πάω να πέσω
πριν χτυπήσω
εκείνο το λεπτό

πού είσαι
να μου θυμίσεις μαζί
με το να φάω και να κοιμηθώ
πως τώρα πρέπει να προσέχω
τώρα που σε χρειάζομαι
πρέπει να μάθω
πως δεν είσαι εδώ

ΧII.
κι αυτές
κάνουν πως
τα καταλαβαίνουν όλα
και δεν καταλαβαίνουν τίποτα

XIII.
πήγε στην Τήνο
για διακοπές
επέστρεψε με ένα
κομποσκοίνι
αρνιόμουν
βασανιζόμουν
κι εφτά μέρες
τον Γολγοθά μου
ανέβαινα

έμεινε ένα μαύρο σχοινί γεμάτο
σκόνη στο ράφι

Φόβος

κάτσε ήσυχη σου λένε
μη κάνεις τίποτα σου λένε
όλα θα πάνε καλά
μα τίποτα δεν πάει καλά
φοβάσαι να κοιτάξεις δεξιά σου
φοβάσαι να κοιτάξεις αριστερά σου
φοβάσαι μη κάποιο βλέμμα
σε πάρει παραμάζωμα
και σου γδάρει το λαιμό
κι ύστερα σου λένε
θα σε σώσει ο πολύς κόσμος
φοβάσαι τον πολύ κόσμο
φοβάσαι τον πολύ κόσμο
που δεν έχει ανθρωπιά
και λύπηση για κανέναν

Σημασία

είναι βαρύ να περιμένεις στην ουρά
και να μη σου δίνουν σημασία
νομίζεις ότι σκληραίνεις εκείνη την ώρα
στην πραγματικότητα μέσα σου ξυπνάνε αναμνήσεις
από την παιδική σου ηλικία
όταν χτυπούσες τον μικρό γόνατό σου
και περίμενες υπομονετικά
σκυμμένη κάτω κλαίγοντας
να γυρίσει κάποιος να σε κοιτάξει
να γυρίσει κάποιος να σε σηκώσει
να γυρίσει κάποιος και να σου δώσει σημασία

αυτή τη σημασία που πάντα επιζητούσες
δεν την παίρνεις ποτέ σε μία ουρά
είσαι εκεί και περιμένεις
χάνοντας ώρες
ώρες από τη ζωή σου
αυτές τις ώρες που δεν θα τις πάρεις πίσω ποτέ
αυτές τις χαμένες ώρες
που εκείνη την ώρα
απλά τις σκέφτεσαι σαν ιδρώτα
σαν κούραση
σαν αγωνία για το τι έρχεται μετά

ακόμα κι αν παρακαλάς να πληρώσεις
και δεν σου παίρνουνε  τα χρήματα
αισθάνεσαι ένα άδειο κουβούκλιο
τα έχεις βγάλει με τόσο ζόρι
τα έχεις βγάλει με τόσο ιδρώτα
και είσαι εκεί και σε στήνουνε
σε μία ουρά και περιμένεις
και περιμένεις να δώσεις
και αυτοί δεν θέλουν

και ζητάς λίγη βοήθεια
και ζητάς λίγη προσοχή

το αίμα δεν τρέχει πια από το γονατάκι σου

τρέχει ο ιδρώτας
στα μπούτια στο στέρνο και στο μέτωπό σου
κι εσύ θέλεις να τελειώνει
να τελειώνει αυτό το μαρτύριο
να τελειώνει αυτό το βασανιστικό μαρτύριο
στο οποίο σε υποβάλουν μετά από τη δουλειά

παρακαλάς να πληρώσεις
σε μία ουρά
παρακαλάς να σου δώσει σημασία ο υπάλληλος στο γκισέ
σχεδόν προσεύχεσαι
να τελειώνει

Αναμονή

αναμονή
σε ένα ταχυδρομείο
που δεν στέλνει γράμματα παρά μόνο στο πουθενά
πακέτα που περιμένουν
κάποιον να τα λάβει
σε ένα ράφι

όπως περιμένεις εσύ
να σου δώσει σημασία
η βαρεμένη υπάλληλος

δημόσιας υπηρεσίας
μέσα από έναν διάλογο
που δεν βγάζει νόημα
μέσα από έναν διάλογο 
που εξυψώνει κάθε μηδενισμό
όπως έχει συμβεί αυτό
προηγουμένως

όλα γύρω μάταια
όπως και η μύγα στο τζάμι
όπως και οι νεαροί που μιλάνε για τον στρατό
η γυναίκα που περιμένει
παραπονεμένη μπροστά σου
και φτιάχνεται σε ένα τζάμι θολό
όπως και η
εδώ ζωή μας

Πείραμα

τίποτα εδώ δεν είναι προσωπικό
όλα εδώ είναι ένα γενικό αόριστο σύνολο

εσύ κομμάτι μιας μηχανής
υφή: δυσλειτουργική

Το καλαμάκι

όταν περιμένεις και δεν έρχεται η σειρά σου
στρίβεις το καλαμάκι του καφέ
ανάποδα
το σπας το ραγίζεις με τα δόντια
του κάνεις πληγές
αυτές τις πληγές που σου κάνει η ουρά στον ΟΑΕΔ

Ουρολαγνεία

ουρολαγνεία
η λαγνεία για τις ουρές
υπάλληλοι
γραφειοκρατικά δοχεία
κοφτών αναπτνοών
μίας εσωστρεφικής
διεστραμμένης ασυνέχειας

έγγραφα, χαρτιά, αριθμοί
αναμονή

ΚΡΑΚ

Ντίβα φαντασίας
σε άρνηση συνουσίας
ερωτικής∙

στο κρακ που μπαίνεις
σπάει το σύμπαν
κρακ κρακ κρακ
στέκεις και μένεις
ακινησία, σιωπή∙

ονείρου η λάμψη σου
μάτια πλανήτες
εχθροί μηροί λωποδύτες∙

στο γόνατό σου κρακ
ο κόσμος λιώνει
βαλίτσες κρατάει
αχ και τελειώνει
με βαχ βογγητό∙

το χέρι μου κράτα
σφιχτά περιθώρια
λαιμοί κατοικούνται
μικρά ανθρωπάκια
μέρες κοιμούνται
στοργικά σε τροχιά∙

δέρμα ο φλοιός σου
μέσα μου αστέρια
συρμάτινα σκάνε
σαν κρουστά
κρακ κρακ κρακ∙

με πνίγεις με αφήνεις
κενό ουδέτερο
το το το
αχ μικρή πικρή μοναξιά
μείναμε εσύ -πού;
κι εγώ εγώ εγώ
εδώ να∙
κρακ.

Ο θεός είναι μεγάλος

ο θεός είναι μεγάλος
ο θεός είναι μικρός
ο θεός είναι μέσα μας
είμαστε εμείς
είναι οι άλλοι
είσαι εσύ
είμαι εγώ
είναι αυτή
είναι αυτός

δεν είναι κανείς

καμιάς καμία

κανενός

μας ακούει
δεν μας ακούει
δεν υπάρχει
υπάρχει
ο θεός μας αγαπάει
ο θεός μας μισεί
ο θεός μας οδηγεί
ο θεός μας ξέχασε
είναι ψηλά
είναι μέσα μας
είναι παντού
γύρω ανάμεσά μας
πουθενά είναι
είναι πολλοί
είναι ένας
είναι δικός σου
είναι δικός μας
είναι δικός τους
δεν ανήκει σε κανέναν
είναι στα πράγματα
είναι τα πράγματα
σώζει
δολοφονεί
νοιάζεται
δεν νοιάζεται
είναι κακός
είναι καλός
 τρομακτικός
φροντιστικός
κι αγαπησιάρικος
φοβάται κι ο θεός
λυπάται κι ο θεός
ευτυχεί ο θεός
χαίρεται ο θεός
είναι άνδρας
είναι γυναίκα
είναι μαύρη
είναι κίτρινη
μπλε κόκκινη
μωβ χρωματιστή
είναι λευκός
γεννήθηκε
πέθανε
αναστήθηκε
μετουσιώθηκε
 ο θεός είναι
ο θεός δεν είναι
έχει ύλη
είναι άυλος
είναι καθημερινός
άπιαστος
τύπος
είναι άτυπος
γνωστός
είναι άγνωστος
μηδενικός
είναι πολλαπλός
είναι έννοια
υπαρκτός

ο θεός

τα παπούτσια σου

στέκομαι
κοιτάζω τα παπούτσια σου
ροζ ανοιχτά, ψηλό τακούνι άβολο
πλάι στον κάδο σκουπιδιών της Δελφών
αποπνέουν καμένη γοητεία
δίπλα σε έναν σπασμένο καθρέφτη
οι αμαρτίες σου αφημένες
για μία άλλη
που ποτέ δεν φάνηκε
ο δρόμος τους ταιριάζει
αν φανταστώ ησυχία
σχεδόν ακούω τα βήματά σου
πλαστικό λυγισμένο λουράκι 
συναίσθημα  φωσφοριζέ
βλέμματα αγνοίας
πέφτουν πάνω τους
σε ψάχνουν
τα ίχνη σου
τους αστράγαλούς σου
ψίθυροι με πόνο
σιγανό κλάμα γυναικών
μέχρι να έρθει το φορτηγό
για να τα πάρει
περνάω απέναντι