Τελευταία το αγαπημένο μου επίθετο είναι το σκοτεινό.
Γιατί ζούμε σε εποχές που κι αν νομίζαμε ότι αλλιώς θα γίνονταν τα πράγματα, δεν θα γίνουν.
Κι αν νομίζαμε ότι κάποιοι θα πείθονταν για το κάτι άλλο,
δεν θα πειστούν.
Και ο κόσμος παίρνει τη βόλτα του και ο καθένας από εκεί και πέρα τη δική του, την ατομική και όποια ζήσει.
Κι αυτό δεν μας το έμαθε κανείς, γιατί δεν μαθαίνεται.
Ποιος θα σου πει ότι κοίτα μόνο τον εαυτό σου
και κοίτα το δικό σου καλό κι ας τους άλλους να ψοφήσουν. Αφού αυτός εκείνο το ίδιο εφαρμόζει και στη δική του ζωή,
χωρίς να στο παραδεχθεί ποτέ.
Άλλωστε, αν φύγαμε από τη ζούγκλα,
ίσως και να ήταν λάθος.
Ίσως εκεί επιστρέφει ξανά και ξανά η ανθρωπότητα,
γιατί τίποτα μέχρις στιγμής δεν έκανε σωστά.
Δεν κοίταξε γύρω της να πάρει την αγκαλιά που χρειάζεται, ένα χάδι, μία φροντίδα.
Κι άρα πού να μπορέσει να δώσει, όντας μία φτωχιά.
Κι αυτοί που αγαπάνε όντως, κι αγαπάνε αλήθεια,
έμειναν λίγοι στον κόσμο.
Η αγάπη ίσως και να είναι είδος συναισθηματισμού υπό εξαφάνιση.
Γιατί η αγάπη δεν έχει όρους, δεν έχει περιορισμούς.
Η αγάπη είναι ελευθερία ύπαρξης, ανάσα, βίωμα.
Αν η αγκαλιά αυτή συνεχίσει να λείπει, θα ξεχάσουμε σε λίγο και τι ήμασταν.
Και καμιά σημασία δεν θα έχει, αρκεί να διατηρήσουμε αυτόν τον εαυτό που βγάζει αυτοάνοσα και παθαίνει έλκη, που κάνει αφαίμαξη με κόκα κόλα και ανούσιες επαφές, που ψάχνει να αυτοκαταστραφεί για να μη δει οχι αυτό που είναι, αλλά αυτό που έχει καταντήσει.
Σκοτεινό. Πολύ σκοτεινό.
