Κούκλες το βράδυ

αν τις αντέξεις
περνώντας το βράδυ
με σκουφιά θα τις δεις
να κοιτάνε ψυχρά το κενό
σαν σφαλίσουν τα φώτα
και κλείσουν την πόρτα
πόδια εκείνες φυτρώνουν
δάχτυλα απλώνουν
σκάζουν και σπάζουν
κροταλίζουν μακριά
τις ταμπέλες τους σκίζουν
τις τιμές μηδενίζουν
δεν υπάρχουν για σένα
για κανέναν καμιά
στο όνειρό μου τις είδα
σιγανά να ουρλιάζουν
κρεμασμένες στα ράφια
πεταμένες σε σακούλες
στοιβαγμένες σε λωρίδες
πλαστικά
μετρώντας ρυθμικά
τις ώρες τα λεπτά
παρακαλώντας
για μια κατά λάθος
σπρωξιά

Σινεμά

σκιές του σινεμά
χωρίς χρώμα
σε ερημιά πορτοκαλιά
από τον έρωτα
δίχως χρόνο
χαμένα πλάνα σκηνικά
τσιρίδα από πόνο
φθορίζοντα τα σωθικά
τρέμουν τα φύλλα
χαλάει η εικόνα
σαν ιαχή της καρδιάς
καίει ένα σούρουπο
βαρύ και μόνο

Στη δευτεροβάθμια

στη δευτεροβάθμια
τα είκοσι χρόνια στο θρανίο
γίνονται σαράντα πενήντα
γεράματα ανθρώπων
που στήνουν θέατρο
κάτω από το όραμα
μίας εξωτικής παραλίας
πλάι σε γλάστρες ψυχρές
που κλείνουν
τα χαλασμένα ασανσέρ
όλα θαμπώνουν
όλα βαραίνουν προς τα κάτω
ο χρόνος παύει
κόσμος δεν υπάρχει έξω
του δημοσίου τα στόματα
τρέχουν λυσσασμένα
 ως τις τρεις

Οι γάτες

οι γάτες σώζουν
από τη μοναξιά
στα κυριλέ εστιατόρια
κάνουν τα χείλια
κάτω από τα μαντίλια
να χαμογελάνε
διστακτικά

Στη γειτονιά των ωμών κρεάτων

Στη γειτονιά
των ωμών κρεάτων
η ζωή είναι ταγκιές
χαρτιά από τιμές
κρεμασμένα
σαν τα κορμιά αυτά
που κανείς δεν πενθεί
κατά λάθος ουράνια τόξα
λάμπες οικονομίας
ούρα, νερό κι απόβλητα
καθίσματα εμπόρων
και απόηχοι μέρας

στη γειτονιά των ωμών κρεάτων
ξημερώνει
μονάχα μέσα από χαραμάδες

Άγγιγμα

ακόμα
και με τα χέρια
κομμένα
πάλι
το ανέγγιχτό σου
αναζητώ

Μπλε γραμμή

είδα την απόγνωση
στο βλέμμα σου
στάση Αγία Παρασκευή
στεκόσουν
προσοχή στο διάζωμα
κανείς δεν μας λυπάται
μόνο οι πάνω βλέπουν φως
αν ανέβεις τις σκάλες
μπορεί να το δεις
οι κάτω βλέπουν μόνο σκοτάδι
περιμένουν να φύγουν
στηρίζουν καλά το βλέμμα
στη σήραγγα
ή απλώς κοιτάνε
χαμένα πέρα δώθε
προσοχή στο κενό
ανάμεσα
ηλεκτροφόρες ράγες