Βιτρίνα στην Ολύμπου

υπάρχουν παιχνίδια
που ξεμένουν σε βιτρίνες ηλεκτρικές
χάνονται μέσα σε σκιές
κάποια παιχνίδια

που δεν τα παίζουν τα παιδιά
και δεν τα θέλουν
γραμμένα τα έχουν οι θεοί
περαστικοί και αμαρτωλοί
τα αφήνουν μόνα ερημωμένα

παρατημένα μες στα σκοτεινά
σβησμένα από το πρόσωπο της γης
υπό συνθήκες
άγνωστης κατοχής
έχουν πάψει να αναζητούν
ποιο παιδί θα τα πάρει

μένουν εκεί
ακίνητα όλα μαζί σε άδειο τοίχο
κερνούν στο μάτι το βιαστικό
λίγη συμπόνια
από τοπίο σκληρό και αστικό

Μικρά δέρματα

κάτι κομματάκια
βγαλμένα ματάκια
από το δέρμα σου
ξεχάστηκαν
σε πλαστικές σακούλες
στην οδό Παλαμά

άγνωστο
αν είναι για λιώσιμο
για δώσημο
ή για άλλες χρήσεις
μελλοντικά

Αν είναι οι νύχτες

Αν είναι οι νύχτες
αστικά σαλόνια
ποτήρια κρασιού
παλιωμένη κολόνια
μουσική φθισικού

αν είναι όνειρα
μεγάλοι εφιάλτες
υπονόμου απόνερα
ακέφαλες γραβάτες

αν είναι τασάκια
με θάνατο δανεικό
μπουκαλάκια
με υγρό θεϊκό

αν είναι καθρέφτες
μικρών κοριτσιών
ίχνη από κλέφτες
άσημων καρδιών

αν είναι οι νύχτες
ασπρόμαυροι δρόμοι
στον παράδεισο
στήριξης ώμοι
για την άβυσσο

αν είναι με πρόσωπο
στολίζουν τη μοίρα
με αναβράζον ντεπόν
πίσω από ένα στεντόν

αν είναι οι νύχτες
φθηνά κρύσταλλα
μέτριας κοπής
σφάζουν υπόγεια
τους εγκρατείς

αν είναι στον χάρτη
εδώ ή κάπου αλλού
μικρή λεπτομέρεια
σε μάτια παιδιού

αν είναι οι νύχτες
γρήγορες
και στιγμιαίες
αν είναι θανατηφόρες
ή όμορφες σιαμαίες

αν είναι νύχτες που κοιμούνται
που ερωτεύονται
που πεθαίνουν
νύχτες που φιλιούνται
νύχτες που ομορφαίνουν

αν είναι οι νύχτες

Για το δέντρο

πουλιά περάσανε σχιστά
στους καημούς δοθήκαν

πιαστήκαν από χαμηλά
να φτάσουν λίγο χώμα

να πιούνε και λίγο αίμα
από τις ρίζες στα ανοιχτά

ώσπου ο θρήνος να σβηστεί
μέσα στου ζώου το βλέμμα

αίμα αγγέλων, τρίχες, μύρο, λιβάνι
από την αυλή της κόλασης χαρμάνι

οι ουρανοί μεμιάς ανοίξανε
στο κέντρο του καρφιά του μπήξανε

κρυστάλλινη η αγνή ψυχή του
μαύρη η γη του σκάει στα δύο

θρύμματα χύθηκαν στη νύχτα
λύκου βουνών φωνή αλυχτά

μια προσευχή στους δρόμους μένει
με δάκρυα το έδαφος λύπη ραίνει

εκείνο γέρνει πάνω σε έναν τοίχο
φυτρώνει τον καημό του στίχο-στίχο

τη νύχτα άγιο σκέπασμα προσμένει
την άβυσσό του μέσα της να πλένει

νεκρά κλαδιά παντού να αφήσει
φτάνοντας τη βάναυσή του δύση

αυτά που κάποτε ήταν φύλλα
γίνανε οδύνη, πόνος, κατρακύλα

τίποτα πια δεν μοιάζει απλό
το δέντρο αυτό μυρίζει θάνατο

Στην αγκαλιά των γατιών

κοιτάς μέσα από το κάγκελο
κάτω από το σιδεροτάμπελο

κάτι πηγαίνει πολύ στραβά
μέσα κοιμούνται δυο γατιά

έχεις ξαναδεί ασπασμούς
ανθρώπινους αγκαλιασμούς

με τίποτα το άγγιγμα αυτό
δεν θυμίζει το ήδη γνωστό

η μια γάτα κουμπώνει την άλλη
τα πόδια γίνονται το προσκεφάλι

τα σώματα είναι μέσα στη στιγμή
το εγώ είναι μισό το εγώ είναι εσύ

Στην τρίτη καίγεσαι

τρεις φορές χάνομαι
μία με βρίσκω
στην τρίτη λένε ότι
καίγεσαι συνήθως

σε αυτή τη γύρα
δεν έχω καεί
μέχρι στιγμής
αλλά συμβαίνει
το εξής

τη στιγμή που
κοιτάζω το κενό
εκείνο γυρίζει
προς τα πίσω
και κοιτάζει εμένα

μήπως τελικά
καλύτερα
να καίγεσαι στην τρίτη

κι αν είχα κάποτε τον αριθμό
τώρα τον έχω χάσει

Στο περβάζι

στο περβάζι έβαλα
τη γλάστρα σου
να τη βλέπω
να με βλέπει
να βλεπόμαστε

να τρώει η μέλισσα
κάθε πρωί
τα σωθικά των ανθών
να χύνεται γύρη στον σοβά
να πέφτει το μπαλκόνι
να χύνεται το χώμα
σε ένα κομμάτι ουρανό

κάθε πρωί
στο περβάζι έβαλα τη γλάστρα σου
να κεντούν τα πέταλα τον χώρο
να τίκτει η μέλισσα τον χρόνο